Waluta funkcjonalna i sprawozdawcza

Roczne Skonsolidowane Sprawozdanie Finansowe prezentowane jest w złotych polskich (PLN), który jest walutą funkcjonalną dla jednostki dominującej i walutą prezentacji w sprawozdaniu skonsolidowanym Grupy Kapitałowej DB Energy, a wszystkie wartości, o ile nie wskazano inaczej, podane są w pełnych złotych. 

Walutą funkcjonalną zagranicznych jednostek zależnych jest waluta kraju, w którym mają siedzibę.

Na dzień bilansowy dane dotyczące aktywów i pasywów, z wyjątkiem kapitałów własnych zagranicznych jednostek zależnych są przeliczane na walutę prezentacji Grupy po kursie ogłaszanym przez NBP na dzień bilansowy, a ich sprawozdania z całkowitych dochodów są przeliczane po średnim kursie wymiany za dany okres obrotowy, obliczonym jako średnia arytmetyczna kursów ogłoszonych przez NBP w ostatnim dniu miesiąca danego roku. Skutki takich przeliczeń ujmowane są w kapitale własnym w pozycji „Różnice kursowe z przeliczenia”.

Kapitały własne jednostek zagranicznych przy przeliczaniu wycenia się według stanu obowiązującego na dzień objęcia kontroli po kursie średnim NBP obowiązującym na ten dzień.

Do wyceny pozycji bilansu wyrażonych w walutach obcych przyjęto następujące średnie kursy NBP:

Do wyceny transakcji ujętych w rachunku zysków i strat wraz ze sprawozdaniem z całkowitych dochodów zastosowano średni kurs Narodowego Banku Polskiego ogłoszony dla danej waluty z dnia poprzedzającego dzień transakcji.

Wycena walutowa jest za lata kiedy Spółka wycenia podmiot powiązany.

Wartość firmy z tytułu przejęcia jednostki gospodarczej stanowi nadwyżka ceny nabycia nad wartością godziwą przejmowanych aktywów, zobowiązań i możliwych do zidentyfikowania zobowiązań warunkowych. Po początkowym ujęciu wartość firmy jest wykazana jako cena nabycia pomniejszona o dokonane odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości. Wartość firmy poddawana jest corocznie testom na utratę wartości, na koniec roku obrotowego, tj. na dzień 30 czerwca.

Rzeczowe aktywa trwałe

Zarząd DB Energy uznaje za środki trwałe pojedyncze, zdatne do użytku rzeczowe aktywa trwałe, spełniające kryteria określone dla środków trwałych w MSR 16 Rzeczowe Aktywa Trwałe.

Rzeczowe aktywa trwałe początkowo ujmowane są według kosztu (ceny nabycia lub kosztu wytworzenia) pomniejszonego w kolejnych okresach o odpisy amortyzacyjne oraz utratę wartości. Koszty finansowania zewnętrznego bezpośrednio związanego z nabyciem lub wytworzeniem składników majątku wymagających dłuższego okresu czasu, aby mogły być zdatne do użytkowania lub odsprzedaży, są doliczane do kosztów wytworzenia takich środków trwałych, aż do momentu oddania tych środków trwałych do użytkowania. Koszty modernizacji uwzględnia się w wartości bilansowej środków trwałych wówczas, gdy jest prawdopodobne, że z tego tytułu nastąpi wpływ korzyści ekonomicznych dla Grupy, zaś koszty poniesione na modernizację można wiarygodnie zmierzyć.

Do środków trwałych Zarząd DB Energy zalicza również środki trwałe w budowie i inwestycje w obcych środkach trwałych.

Zarząd DB Energy wyodrębnia także grupy aktywów takie jak: sprzęt IT, urządzenia elektroniczne, meble biurowe, dla których określane są okresy amortyzacyjne.

Przez sprawowanie kontroli rozumie się sytuacje, gdy Spółka z tytułu swojego zaangażowania w inną jednostkę podlega ekspozycji na zmienne wyniki finansowe, lub gdy ma prawa do zmiennych wyników finansowych, oraz ma możliwość wywierania wpływu na wysokość tych wyników finansowych poprzez sprawowanie władzy nad inną jednostką.

Kontrola przejawia się również poprzez zdolność kierowania polityką finansową i operacyjną podmiotu zależnego w celu osiągania korzyści ekonomicznych. Zwykle sprawowanie kontroli łączy się z posiadaniem przez Podmiot Dominujący większościowego pakietu akcji/udziałów w jednostce zależnej.

Spółka weryfikuje fakt sprawowania kontroli nad innymi jednostkami, jeżeli wystąpiła sytuacja wskazująca na zmianę jednego lub kilku z wyżej wymienionych warunków sprawowania kontroli.

Dywidendy stanowiące przychody z inwestycji ujmowane są w rachunku zysków i strat w przychodach finansowych, w momencie ustalenia prawa do ich otrzymania.

Należności z tytułu dostaw i usług oraz pozostałe

Grupa wycenia aktywa finansowe w zamortyzowanym koszcie z zastosowaniem metody efektywnej stopy procentowej. Należności długoterminowe podlegające pod zakres MSSF 9 są dyskontowane na dzień bilansowy.

Należności z tytułu dostaw i usług oraz pozostałe należności z terminem zapadalności poniżej 12 miesięcy są wyceniane w wartości nominalnej po pomniejszeniu o wartość oczekiwanych strat kredytowych. Do wyliczenia odpisu należności z tytułu dostaw i usług Grupa stosuje metodę macierzy rezerw, w ramach której odpisy aktualizujące ustala się dla należności zaliczonych do różnych przedziałów przeterminowania.

Odpis z tytułu utraty wartości jest aktualizowany na każdy dzień sprawozdawczy.

Należność z tytułu nadwyżki VAT naliczonego nad VAT należnym do rozliczenia w przyszłym okresie wykazywany jest w pozycji „Pozostałe należności”.

Wszelkie przekazane zaliczki jak m.in. na poczet przyszłych dostaw towarów i usług, na środki trwałe w budowie, na objęcie udziałów i akcji, nabycie wartości niematerialnych i inne ujmuje się w pozostałych należnościach.

Należności z tytułu dostaw i usług niezafakturowanych

Są to należności z tytułu usług, które zostały wykonane w okresie sprawozdawczym (Grupa spełniła swoje zobowiązanie do wykonania świadczenia), ale za które do dnia bilansowego nie została wystawiona faktura sprzedaży. Na dzień bilansowy Zarząd DB Energy uznaje jednak, że ma bezwarunkowe prawo do otrzymania wynagrodzenia, dlatego klasyfikuje tę pozycję aktywów jako należności. Należności z usług niezafakturowanych wynikających z umów ESCO, Grupa wykazuje w pozycji „Aktywa z tytułu umów z klientami”.

Rozliczenia międzyokresowe

Grupa w czynnych rozliczeniach międzyokresowych ujmuje koszty, które zostały poniesione z góry, natomiast w całości lub części dotyczą przyszłych okresów.

Grupa rozpoznaje rozliczenia międzyokresowe przychodów w celu zaliczenia tych przychodów do przyszłych okresów sprawozdawczych, w momencie kiedy przychody te zostaną zrealizowane.

Bierne rozliczenia międzyokresowe są zobowiązaniami przypadającymi do zapłaty za towary lub usługi, które zostały otrzymane lub wykonane, zafakturowane lub formalnie uzgodnione z dostawcą.

Grupa prowadzi ewidencję rozliczeń międzyokresowych w podziale na krótko- i długoterminowe.

Środki pieniężne i ich ekwiwalenty

Środki pieniężne i ich ekwiwalenty obejmują środki pieniężne w kasie oraz depozyty bankowe na żądanie. Krótkoterminowe inwestycje, które nie podlegają istotnym zmianom wartości i które mogą być łatwo zamienione na określoną kwotę środków pieniężnych i stanowią część polityki zarządzania płynnością Jednostki, są ujmowane jako środki pieniężne i ich ekwiwalenty dla celów sprawozdania z przepływów pieniężnych.

Waluty zgromadzone na rachunkach bankowych i w kasach dewizowych wyceniane są według kursu średniego ustalanego dla danej waluty przez Prezesa NBP na dzień sprawozdawczy.

W przypadku środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, dla których nie zidentyfikowano przesłanek utraty wartości z tytułu ryzyka kredytowego oszacowanie odpisów aktualizujących odbywa się z wykorzystaniem indywidualnych parametrów wyznaczanych w oparciu o benchmarki (przy wykorzystaniu informacji o ratingach banków), przeskalowane do horyzontu szacowania oczekiwanych strat kredytowych. W przypadku środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, dla których wystąpiły przesłanki utraty wartości z tytułu ryzyka kredytowego Kierownictwo Jednostki Dominującej dokonuje analizy odzysków z wykorzystaniem scenariuszy ważonych prawdopodobieństwem ich wystąpienia.

Leasing

Grupa w zakresie leasingu stosuje zasady zgodne z MSSF 16 „Leasing”.

Zgodnie z MSSF 16 umowy leasingu od umów o świadczenie usług rozróżniane są na podstawie tego, czy korzystający z określonego składnika aktywów kontroluje aktywo będące przedmiotem umowy.

Uważa się, że kontrola istnieje, jeśli Grupa:

posiada prawo do uzyskiwania zasadniczo wszystkich korzyści ekonomicznych z użytkowania zidentyfikowanego składnika aktywów,

posiada prawo do kierowania użytkowaniem zidentyfikowanego składnika aktywów.

W przypadku zidentyfikowanych umów leasingu Grupa z jednej strony prezentuje aktywa z tytułu prawa do użytkowania, z drugiej zaś zobowiązania z tytułu leasingu.

Aktywa z tytułu prawa do użytkowania

Początkowe ujęcie i wycena

Dla umów zidentyfikowanych jako leasing Grupa ujmuje w swoim bilansie aktywa z tytułu prawa do użytkowania na dzień rozpoczęcia leasingu (tj. na datę, kiedy aktywo objęte umową leasingu jest dostępne dla Grupy do użytkowania). Aktywa z tytułu prawa do użytkowania są ujmowane początkowo po koszcie. Koszt składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania obejmuje: kwotę początkowej wyceny zobowiązania z tytułu leasingu, wszelkie opłaty leasingowe zapłacone w dacie rozpoczęcia leasingu lub przed tą datą pomniejszone o wszelkie otrzymane zachęty leasingowe, początkowe koszty bezpośrednie poniesione przez leasingobiorcę oraz szacunek kosztów, które mają zostać poniesione przez leasingobiorcę w związku z demontażem i usunięciem bazowego składnika aktywów.

Późniejsza wycena

Grupa wycenia składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania stosując model kosztu, tj. w pomniejszeniu o odpisy amortyzacyjne oraz ewentualne straty z tytułu utraty wartości, ale także po odpowiednim skorygowaniu o dokonywane przeliczenia zobowiązania z tytułu leasingu (tj. modyfikacje nieskutkujące koniecznością ujęcia odrębnego leasingu). Amortyzacja prawa do użytkowania w Grupie dokonywana jest co do zasady metodą liniową. Jeżeli w ramach umowy leasingu przeniesione zostanie prawo własności do bazowego składnika aktywów na rzecz Grupy pod koniec okresu leasingu lub jeżeli koszt składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania uwzględnia to, że Grupa skorzysta z opcji kupna, Grupa dokonuje amortyzacji składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania, począwszy od daty rozpoczęcia aż do końca okresu użytkowania bazowego składnika aktywów. W przeciwnym razie Grupa dokonuje amortyzacji składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania od daty rozpoczęcia leasingu aż do końca okresu użytkowania tego składnika lub do końca okresu leasingu, w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Do szacowania ewentualnej utraty wartości składników aktywów z tytułu prawa do użytkowania Grupa stosuje przepisy MSR 36 „Utrata wartości aktywów”.

Kapitał własny

Na kapitał własny Grupy składają się:

Kapitał podstawowy,

Kapitał z emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej,

Zyski zatrzymane z lat ubiegłych,

Wynik finansowy bieżącego okresu,

Różnice kursowe z przeliczenia.

Kapitał podstawowy (zakładowy) wykazywany jest w wysokości wykazywanej w umowie Spółki i Krajowym Rejestrze Sądowym.

Kapitał z emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej tworzony jest z:

nadwyżki ceny emisyjnej akcji powyżej ich wartości nominalnej pomniejszonej o koszty tej emisji; koszty emisji akcji poniesione przy powstawaniu Spółki akcyjnej lub podwyższeniu kapitału zakładowego zmniejszają kapitał zapasowy do wysokości nadwyżki wartości emisji nad wartością nominalną akcji.

Rezerwy

Rezerwa jest zobowiązaniem, którego kwota lub termin zapłaty są niepewne.

Rezerwę tworzy się wówczas, gdy:

a) na jednostce ciąży obecny obowiązek (prawny lub zwyczajowo oczekiwany) wynikający ze zdarzeń przeszłych;

b) prawdopodobna jest konieczność wydatkowania środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne w celu wypełnienia obowiązku; oraz

c) można dokonać wiarygodnego szacunku kwoty tego obowiązku.

Jeśli warunki te nie są spełnione, nie tworzy się rezerwy.

Rezerwy na niewykorzystane urlopy ustalane są na podstawie ilości niewykorzystanych dni urlopowych na dany dzień oraz przeciętnego wynagrodzenia pracownika przypadającego na jeden dzień, powiększonego o składki na ubezpieczenia społeczne pracodawcy. 

Wysokość utworzonych rezerw jest weryfikowana i aktualizowana na koniec okresu sprawozdawczego, w celu skorygowania szacunków do zgodnych ze stanem wiedzy Grupy na ten dzień.

W sprawozdaniu finansowym rezerwy są prezentowane odpowiednio jako długo- i krótkoterminowe.

Zobowiązania

Zobowiązania stanowią obecny, wynikający ze zdarzeń przeszłych obowiązek Grupy, którego wypełnienie spowoduje wypływ z Grupy środków zwierających w sobie korzyści ekonomiczne.

Zobowiązania długoterminowe obejmują zobowiązania, których termin wymagalności, licząc od końca okresu sprawozdawczego przypada w okresie dłuższym niż 12 miesięcy.

Zobowiązania krótkoterminowe obejmują zobowiązania, których termin wymagalności, licząc od końca okresu sprawozdawczego przypada w okresie krótszym niż 12 miesięcy.

Zobowiązania z tytułu dostaw i usług wykazywane są w bilansie według zamortyzowanego kosztu z zastosowaniem metody efektywnej stopy procentowej. Wycena krótkoterminowych zobowiązań odbywa się w wartości wymagającej zapłaty ze względu na nieznaczące efekty dyskonta.

Zobowiązania z tytułu nadwyżki VAT należnego nad VAT naliczonym do rozliczenia w przyszłym okresie wykazywany jest w pozycji „Pozostałe zobowiązania”.

Zobowiązania pozabilansowe

Zobowiązania pozabilansowe to przede wszystkim zobowiązania warunkowe, przez które Grupa rozumie: możliwy obowiązek, który powstanie na skutek przeszłych zdarzeń, którego istnienie zostanie potwierdzone dopiero w momencie wystąpienia lub braku wystąpienia jednego lub większej ilości niepewnych przyszłych zdarzeń, które nie w pełni podlegają kontroli jednostki, lub obecny obowiązek, który powstaje na skutek przeszłych zdarzeń, ale nie jest ujmowany w sprawozdaniu ponieważ: (i) nie jest prawdopodobne, aby wypełnienie obowiązku spowodowało konieczność wypływu środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne, bądź (ii) kwoty obowiązku (zobowiązania) nie można wycenić wystarczająco wiarygodnie.

Zobowiązania warunkowe nie są wykazywane w sprawozdaniu z sytuacji finansowej, jednakże ujawnia się informację o zobowiązaniu warunkowym, chyba, że prawdopodobieństwo wypływu środków uosabiających korzyści ekonomiczne jest znikome. 

Podatek bieżący

Bieżące obciążenie podatkowe ustala się na podstawie wyniku podatkowego (podstawy opodatkowania) danego roku obrotowego.

Zysk (strata) podatkowa różni się od zysku (straty) bilansowej w związku z wyłączeniem przychodów podlegających opodatkowaniu i kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodów w latach następnych oraz tych przychodów i kosztów, które nigdy nie będą podlegały opodatkowaniu. Obciążenie z tytułu podatku bieżącego oblicza się w oparciu o stawki podatkowe obowiązujące w danym roku obrotowym.

Przychody ze sprzedaży

Przychody ze sprzedaży obejmują należne lub uzyskane kwoty netto ze sprzedaży. Ujmowane są w wartości godziwej zapłat otrzymanych lub należnych i reprezentują należności za produkty, towary i usługi dostarczone w ramach normalnej działalności gospodarczej, po pomniejszeniu o rabaty, VAT i inne obciążenia związane ze sprzedażą.

W Grupie wyróżniane są cztery kategorie sprzedaży:

- realizacja projektów inwestycyjnych (w tym w modelu ESCO),

- audyty energetyczne przedsiębiorstwa (CEA),

- audyty efektywności energetycznej (EEA) i pozyskiwanie Białych Certyfikatów,

- pozostałe usługi.

Grupa stosuje zasady MSSF 15 z uwzględnieniem poniższych elementów służących właściwej identyfikacji przychodów:

a. Identyfikacja umowy z kontrahentem – umowa z kontrahentem spełnia swoją definicję, gdy zostaną spełnione wszystkie następujące kryteria: strony umowy zawarły umowę i są zobowiązane do wykonania swoich obowiązków; Grupa jest w stanie zidentyfikować prawa każdej ze stron dotyczące dóbr i usług, które mają zostać przekazane; Grupa jest w stanie zidentyfikować warunki płatności za dobra i usługi, które mają być przekazane; umowa ma treść ekonomiczną oraz jest prawdopodobne, że Grupa otrzyma wynagrodzenie, które będzie jej przysługiwało w zamian za dobra i usługi, które zostaną przekazane kontrahentowi;

b. Identyfikacja zobowiązań do wykonania świadczenia – w momencie zawarcia umowy Grupa dokonuje oceny dóbr i usług przyrzeczonych w umowie z kontrahentem i identyfikuje jako zobowiązanie do wykonania świadczenia każde przyrzeczenie do przekazania na rzecz kontrahenta dobra i usługi;

c. Ustalenie ceny transakcyjnej – w celu ustalenia ceny transakcyjnej Grupa uwzględnia warunki umowy oraz stosowane przez nią zwyczajowe praktyki handlowe. Cena transakcyjna to kwota wynagrodzenia, które zgodnie z oczekiwaniem Grupy będzie jej przysługiwała w zamian za przekazanie przyrzeczonych dóbr i usług na rzecz kontrahenta;

d. Przypisanie ceny transakcyjnej do poszczególnych zobowiązań do wykonania świadczenia – Grupa przypisuje cenę transakcyjną do każdego zobowiązania do wykonania świadczenia w wysokości, która odzwierciedla kwotę wynagrodzenia, które przysługuje Grupie w zamian za przekazanie przyrzeczonych dóbr lub usług kontrahentowi.

e. Ujęcie przychodów w momencie spełnienia zobowiązań do wykonania świadczenia – Grupa ujmuje przychody w momencie spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia. Za moment wykonania świadczenia uznaje się przekazanie przyrzeczonego dobra lub usługi. Przychody są ujmowane jako kwoty równe cenie transakcyjnej, która została przypisana do danego zobowiązania do wykonania świadczenia. Grupa ujmuje przychody w momencie spełnienia zobowiązania do wykonania świadczenia. Za moment wykonania świadczenia uznaje się przekazanie przyrzeczonego dobra lub usługi. Przychody są ujmowane jako kwoty równe cenie transakcyjnej, która została przypisana do danego zobowiązania do wykonania świadczenia. W przypadku kontraktów budowlanych rozliczenie przychodów następuje w okresach miesięcznych na podstawie miesięcznych protokołów zaawansowania robót. W przypadku sprzedaży energii wytworzonej przychód rozpoznawany jest w momencie wytworzenia energii i wprowadzenia jej do sieci energetycznej.

Realizacja projektów inwestycyjnych

DB Energy realizuje projekty inwestycyjne służące poprawie efektywności energetycznej przemysłu w modelach generalnego wykonawstwa (GW) oraz poprzez udział w wygenerowanych oszczędnościach wynikających z realizacji projektu (ESCO).

W przypadku realizacji projektów inwestycyjnych w modelu GW (Generalne Wykonawstwo), gdy wynik kontraktu może być wiarygodnie oszacowany, przychody i koszty są rozpoznawane w odniesieniu do stopnia zaawansowania realizacji kontraktu na dzień bilansowy. Stopień zaawansowania mierzony jest zwykle jako proporcja kosztów poniesionych do całości szacowanych kosztów kontraktu, za wyjątkiem sytuacji, gdy taki sposób nie odzwierciedlałby faktycznego stopnia zaawansowania. Jeśli wartość kontraktu nie może być wiarygodnie oszacowana, przychody są rozpoznawane w stopniu, w jakim jest prawdopodobne, że koszty poniesione z tytułu kontraktu zostaną nimi pokryte.

Stopień zaawansowania kontraktu może być ustalony na dwa sposoby: